Over al mijn prachtige honden

In 2001 kocht ik mijn eerste Rottweiler Shyla en mijn liefde voor dit ras werd geboren.
Deze dame heeft mij geholpen volwassen te worden, ik was immers 19 toen ik haar kocht en had nog veel te leren. Een paar pittige lessen stonden mij dan ook te wachten, want gemakkelijk was Shyla zeer zeker niet tijdens de opvoeding, maar een gouden hond toen we elkaar leerden begrijpen.

Shyla was een zeer zelfstandige, eigenwijze, luie en super grappige tante en ik heb intens van haar genoten. Ze is helaas maar acht jaar geworden.

Toen Shyla vijf jaar oud was, kreeg ze een vriendje uit het asiel. Joep de Labrador van toen zeven jaar.
Shyla was namelijk opgegroeid met de hond van een huisgenootje en toen die ergens anders gingen wonen, leek het me leuk voor haar, dat er een ander vriendje in huis kwam.
Joep was mishandeld en afgedankt en ik wilde hem nog een paar jaar een liefdevol thuis geven.

Dit leek gemakkelijker dan het was, want Joep had diverse trauma’s door de mishandelingen en moest werkelijk alles nog leren.
Hij wist niet hoe hij moest spelen met speelgoed of soortgenootjes, hij durfde geen hal door (en dat is lastig aangezien hij toch naar buiten moet en dan door die enge hal heen moet lopen), wanneer hij eenmaal na veel oefening in een mand was gaan zitten, durfde hij er niet meer uit. Hij was bang voor water (ja echt, een Labrador die bang voor water was), bang voor te snelle bewegingen zijn kant op en had verschrikkelijk veel behoefte aan liefde en aandacht. Daar kreeg hij dus echt NOOIT genoeg van en kon je uuuuuuuren aanstaren of recht voor je gaan zitten en als je je bewoog, plakte hij aan je vast.

Ook deze man, heeft mij super veel geleerd en geholpen met begrip krijgen voor trauma’s bij honden.
Joep was de meest lieve, zachtaardige, kindvriendelijke hond die je je maar kon wensen. Hij is twaalf jaar oud geworden.

Op de foto hierboven staat Indy, ons lieve teefje die nadat Shyla overleed, Joep kwam vergezellen in 2010. Zij heeft Joep echt leren spelen, vertrouwen opbouwen in mensen, door die enge hal te wandelen en in en uit de mand te stappen zonder al teveel geschuifel.
Indy was echt een hele, hele bijzonder dame. Super sensitief, heel zelfverzekerd, durfde alles aan, leerde als een speer en hield ook echt van werken.

Indy heeft echt de trainster in mij wakker gemaakt toen ik met haar aan de slag ging op een hondenschool. We hebben van puppylessen tot aan speuren, pakwerk en fun- lessen gedaan samen. En toen ik mijn eigen hondenschool startte in 2012, liet ze de honden in de lessen wel even zien hoe het moest. Fantastische lieve knuffeltante, die wij iedere dag nog verschrikkelijk missen. Ze is in 2020 overleden op tien jarige leeftijd.

Hier staat mijn grootste leermeester Bink op de foto. En oh wat mis ik dit maatje nog zo.
Bink heeft mij echt gepushed om te zijn wie ik nu ben. Hij heeft mij maximaal uitgedaagd om mijzelf te ontwikkelen tot BAT instructrice, omdat hij echt te kampen had met flinke angst- agressie.

Bink is het halfbroertje van Indy en kwam bij ons toen Indy een jaar oud was en Joep alweer tien.
Ook Bink heeft allerlei cursussen gedaan, van speuren tot pakwerk, hersenwerk en fun- lessen en was een super harde werker. Hij vond het fantastisch om één op één met mij aan de slag te gaan en hij was de enige hond, die een geheel parcours met hoogtesprongen, tunnels, pionnen en paaltjes, geheel zelfstandig deed, terwijl ik op het midden van het veld bleef staan en hem toe riep wat hij moest doen. Echt een geweldig mooi tafereel was dat en ik ben er nog ape- trots op, wat hij allemaal kon en met veel plezier deed.

Maar Bink was ook erg onzeker naar mens en dier, al vanaf pup af aan en beet van zich af wanneer hij zich bedreigd voelde. Hij kon helemaal in paniek reageren en dan het grootste monster lijken voor de buitenwereld, maar eigenlijk was hij heel bang. Leg dat maar eens uit aan een leek, die alleen een Rottweiler agressief ziet reageren…

Door Bink ben ik mij gaan specialiseren in uitvalgedrag en help ik tot de dag van vandaag vele honden die uitvallen naar mens en dier.
Bink is helaas maar zeven jaar geworden.

Hierboven zie je onze grote vriend Boy. Hij is geboren op 1-10 -2018 en helaas al vroegtijdig, toen hij pas vier jaar was, overleden.
Maar Boy deed in zijn korte leven super zijn best, om toch mee te draaien waar hij kon. Hij hielp mij namelijk ook bij het begeleiden van mensen met angst voor honden. Dit kon op 150 meter afstand zijn, aan de andere kant van ons terrein, of vlakbij mij, wanneer een bang persoon dit zou willen bekijken.
Het feit dat Boy heel rustig was, maakt dat hij een goede Co- coach kon zijn. Het was dan wel een enorme Rottweiler (en die zijn per definitie vaak al eng voor veel mensen), maar hij kon mensen echt laten zien waar het ras voor staat. Rust, zelfverzekerdheid en vertrouwen. Wanneer mensen er voor open durfden te gaan staan, liet hij ze voelen wat deze rust met je doet en daar kan geen genoten studie van mij tegenop.

Daarnaast hielp ook Boy met de BAT cursussen. Hij oefende met mij mee en leerde de hond die op cursus was, om te gaan met de emoties en betere keuzes te maken. Hij was hier heel erg goed in, door spanning af te wenden en het goede voorbeeld te geven. En ja, dat betekent ook, dat hij spiegelde wanneer de andere hond het niet meer aankon. Ik kon precies zien aan Boy, wanneer de andere hond ‘vol’ zat en er pauze nodig was. Wat een fantastische hond was het en wat heeft hij me geholpen.

Ik zeg altijd, je krijgt de hond die je nodig hebt en ik geloof daar nog steeds heilig in. Iedere hond die ik gehad heb, heeft mij waardevolle levenslessen geleerd. Soms met een lach en een traan en dikwijls een dikke deksel op mijn neus. Maar ik ben door al deze lieverds, echt een wijzer mens geworden. Wijzer in communicatie tussen mens en hond en wijzer in het kijken naar mijzelf.
Ze hebben me stuk voor stuk geleerd, in de spiegel te kijken, die zij me voorhielden. Ik heb daar zo onwijs veel van geleerd en ben zoveel sensitiever geworden, dat ik daardoor ook in staat ben, om mijn cursisten dezelfde lessen te leren, door middel van het vertalen van hetgeen hun hond verteld.
The legacy continues….