Bovenstaande uitspraak hebben ik en mijn collega’s de laatste jaren erg veel gehoord op het trainingsveld.
Zoveel mensen kiezen ooit voor een ras en worden er verliefd op. Vaak blijven ze liefhebber van het ras en zal een volgende hond ook van hetzelfde ras zijn. De verwachtingen zijn hooggespannen en juist daarmee, kan je voor verassingen komen te staan.
Wanneer ik naar mijzelf kijk, klopt dit precies. Ik mocht ooit de trotse eigenaresse zijn van Rottweiler Shyla. Fantastische hond was dat! Kon met alles en iedereen en bracht me enorm veel wijsheid en kennis in hondentaal. Dus toen zij overleed, kwam onze tweede Rottweiler Indy er snel achteraan en werd ze gevolgd door Broer Bink.
Tussendoor haalden we nog een schat van een Labrador uit het asiel op zeven jarige leeftijd, maar de Rottweiler past het best bij ons qua karakter. Maar Indy en Bink zijn toch echt totaaaal andere snuiters dan Shyla hoor en hebben hele andere behoeftes en vorm van communiceren.
Wanneer je een ras gewend bent en er goed mee overweg kunt, denk je dat een tweede hond van hetzelfde ras, net zo gemakkelijk in de opvoeding zal gaan. Of in ieder geval, dat je in de buurt komt van wat je had. Maar daar gaat het mis met de verwachting van ons mensen.
Iedere hond is naar mijn idee een eigen individu. Heeft eigen ideeën, emoties en karakter en derhalve zal de ene Herder de ander niet zijn. Je kan tien Herders naast elkaar zetten, maar ze kunnen allemaal totaal verschillend zijn in karakter. Maar ook kunnen er enorme verschillen zijn in wensen en behoeftes en ik vind dat het onze plicht is als eigenaren, om onze honden de ruimte te geven om te zijn wie ze zijn. Maar vooral nog, dat wij moeten beseffen, dat een band opbouwen die gebaseerd is op wederzijds vertrouwen en respect, toch echt van twee kanten moet komen.
Onze honden proberen ons namelijk op alle mogelijke manieren iets te vertellen. En ja, dit kan ook soms met een grom of een blaf zijn, want ook dat is communicatie. Wanneer je overigens bij deze vorm van communiceren uitkomt, loop je al aardig achter de feiten aan en zou ik als ik jou was, even informatie op doen bij je trainer, hoe hier het best mee om te gaan. Maar daar een andere keer meer over.
Hoe knap is het eigenlijk van honden, om ons mensen keer op keer in de gelegenheid te stellen om hen te leren begrijpen?
Een legio aan signalen komen onze kant op en we pikken vaak de helft nog niet op, omdat we niet met aandacht luisteren. Vaak kijken we onze hond dan ook nog eens heel suf aan en komen met iets totaal anders aankakken, dan dat hij om verzocht heeft.
Het is voor een hond wellicht net alsof je op vakantie bent in China en je op je allerbeste Chinees, wil vragen om de richting naar een toilet en de ober je uiig aan staat te kijken, wegloopt en terugkomt met een bak mihoen. Redelijk irritant denk ik.
Ik zeg dan dus nu nog maar een keer; “ petje af, voor het geduld wat de hond voor ons mensen opbrengt!”
En jaja mensen, ook zijn wij heel knap dat we echt wel ons best doen en onze honden proberen te voorzien van al het goede in het leven (de meesten van ons althans). Maar als je nét dat beetje extra wil doen; probeer dan je hond te zien voor wie hij is en probeer hem niet te vergelijken met een vorige hond van hetzelfde ras. Je hond lijkt qua uiterlijk wellicht op de vorige, maar heeft een eigen ‘ik’ en dat is toch juist prachtig?